Twee ouwe sokken (wij!) en krokodillen-logica.

Goedlachs! Dat kan ik beslist van de Kenianen zeggen. Overal word je begroet met een big smile (en big is die zeker, het lijkt soms wel of ze twee kunstgebitten in hebben, jemig wat een enorme rij spierwitte tanden) en een enthousiast Jambo en Karibu (welkom). En meestal oprecht, zonder iets van je te willen. Je stapt uit de auto, wordt zo begroet en als je dan een beetje zoekend om je heen kijkt, vragen ze wat je zoekt en als je dan zegt ‘brood’, dan begeleidt iemand je naar een winkeltje (kotje…) waar je brood kan kopen en loopt daarna weer weg. Niemand verwacht geld van je, heel relaxed allemaal. Wellicht krijgt diegene van de winkelier een commissie, maar aan de prijs merken we dat nauwelijks. Je betaalt misschien 10 cent meer, maar daar hebben we totaal  geen moeite mee, we hebben tenslotte zo heel veel meer te besteden dan zij.

Masai Mara National Park

Leeuwenfamilie in de Masai Mara

We zijn dus naar Masai Mara, het bekendste Nationale Park van Kenia gegaan, alwaar we verbleven op een prettige camping, Aruba Camp, bij de Tarek gate. Het was daar heerlijk vertoeven, te meer daar we wederom weer vrijwel de hele camping voor ons zelf hadden. We kunnen dadelijk echt tegen geen enkel geluid meer vrezen we….Gelukkig dat we zelf ook zo zalig rustig wonen, anders zouden we echt een probleem krijgen bij thuiskomst

Buffels bij ondergaande zon in Masai Mara

Familie Nijlpaard in Masai Mara

We zijn een extra dagje op de camping gebleven. Ook al omdat Frank nogal liep te tobben met buikproblemen, al bijna twee weken, en het leek alleen maar erger te worden. Voortdurend heftige aanvallen van misselijkheid. Onze gebruikelijke remedie bij dit soort klachten, alleen wit brood en rijst eten, leek ook niet te helpen deze keer. Dus uiteindelijk toch maar de antibiotica genomen, die we gelukkig van onze eigen huisarts mee hadden gekregen, voor het geval dat. Na een dag of vijf werd het nog steeds niet veel beter, maar toen is Frank meer water gaan drinken en daarna was het over.  Hopelijk voorgoed…Frank had ook nog een fikse ontsteking aan zijn elleboog gekregen (omdat hij met zijn arm op het raam reed…) die vreselijk pijnlijk was. Kortom, hij voelde zich niet erg jofel.


Op deze camping waren de bavianen een stuk brutaler. En omdat we er niet voor gewaarschuwd waren en we ze ook nog niet gezien hadden, ging het bijna fout. Ik was net aan het afwassen een stukje verderop toen ik opeens twee enorme bavianen bij onze ontbijttafel zag staan en ze het brood zag weg snaaien. Ik liep er snel heen en toen gingen ze wel weg, maar ze bleven steeds om een hoekje kijken of ze nog een keer zo’n kans zouden krijgen. Niet dus!

Ook minder fraaie taferel, maar dat is de natuur

Simba in Masai Mara

De volgende dag de Masai Mara ingereden, eerst naar het minder toeristische westelijke gedeelte. Een prachtig gebied. We zagen weer veel wild, maar geen leeuwen, waar de Masai Mara toch bekend om staat. Bij een andere gate eruit gereden en daar op een hele leuke camping gestaan, Kimana. Omdat Frank toen nog steeds beroerd was en erg veel pijn aan zijn elleboog had, hebben we ons getrakteerd op een verblijf daar in een ruimte tent met echt bed dus en eigen douche en toilet. Twee bedden, zodat Frank zich niet zou stoten ’s nachts. Hij heeft daar erg goed geslapen en dat had hem goed gedaan gelukkig.  Daar een gids genomen om ons de leeuwen te wijzen. Aangezien wij weinig plaats hebben voor een derde persoon op de voorstoel - zoals sommigen van jullie hebben ervaren - , was ons belangrijkste criterium voor de gids dat die erg dun zou zijn…;-) Helaas bleek dat hij niet alleen qua postuur mager was, maar dat ook zijn kennis wat aan de magere kant was. Maar hij was bijzonder aardig én communicatief, dus hij vroeg aan alle andere chauffeurs waar de leeuwen waren en zodoende hebben we die toch in grote aantallen kunnen zien. Een hele familie, met vader leeuw (met enorme manen!) en een aantal moeders en welpen. Vader leeuw had net een gnoe gedood en zat daar lekker aan te peuzelen, later kwam de rest van het gezin hetzelfde doen. Daarna nog wat spelen met elkaar. Een prachtig gezicht. Later ook nog een ‘honeymoon’ zoals onze gids het noemde gezien, een mannetjes leeuw die steeds avances maakte naar het vrouwtje. Een geweldig gezicht. En nog een ander gezinnetje gezien. Helemaal super. Verder olifanten, giraffen, heel erg veel zebra’s en gnoes die bezig waren met ‘de grote trek’ naar en van de Serengeti, heel veel antiloopsoorten en enorm grote nijlpaarden, in grote groepen stonden die aan de waterkant. Onvoorstelbaar dikke beesten, nog nooit zo groot gezien. Ook enorme krokodillen. De Masai Mara zelf is schoonheid qua landschap, heel afwisselend maar vooral de weidse vlakten met acaciabomen en de glooiende heuvels, riviertjes en de enorme vergezichten maken het adembenemend. Dus ook al zag je geen dieren –wat niet zo vaak voorkomt, want de gnoes en zebra’s zijn bijna overal – dan nog konden we intens genieten van het magnifieke landschap. Ik zou willen dat ik zulk een mooi proza zou kunnen schrijven als Erwin Mortier in Godenslaap (zijn Frank en ik nu allebei aan het lezen, inderdaad prachtig Henny), dan zou het veel duidelijker worden hoe wonderschoon de Masai Mara is. Vooral ook al die verschillende lichtvariaties (zie foto met de buffels!), bijna surrealistisch. Om ca. 10.00 uur zijn we terug gegaan naar de camping om te relaxen en te lunchen. Om 12.30 uur zijn we weer vertrokken, ons doel was nu het oversteken over de Mara rivier van de gnoes te zien.  Toen we bij de rivier aankwamen na ca. 1,5 uur rijden, stonden daar zeker al 10 minibusjes met allemaal hetzelfde doel. En inderdaad , de gnoes waren de rivier aan het oversteken, een fascinerend gezicht. Frank wilde natuurlijk weer een speciale foto maken en de gids zei hem dat hij uit de auto kon stappen daarvoor…Dat had hij nooit moeten doen…Het was erg beschamend, want onmiddellijk stopten de honderden gnoes met de oversteek en liepen weg! Alleen maar omdat Frank uit de auto stapte, ongelooflijk.  Hij heeft dus met deze niet zo smart move – maar op advies van onze ‘gids’ – de migratie stil gelegd voor dat moment. Dat werd ons natuurlijk niet in dank afgenomen door de overige toeschouwers….En zelf hadden we de pech het tafereel dus maar heel kort te kunnen hebben gade geslagen. Daarna zijn we nog ca. 2 uur bezig geweest met van het ene punt naar het andere punt te rijden in de hoop de oversteek te zien. Op verschillende plaatsen stonden grote groepen gnoes te bekijken of ze daar konden oversteken, maar meestal was het veel te steil en durfden ze het dus niet aan. Uiteindelijk toch nog weer een punt gevonden waar ze het wel deden. En toen iets heel bijzonders gezien! Eén gnoe kwam niet met de rest van de groep mee, maar ging later het water in. Het beest was duidelijk verzwakt, haalde met moeite de overkant en kon nauwelijks tegen de steile wand omhoog klimmen. Heel moeilijk kroop hij uit het water, met naast zich…een krokodil! En nog een andere krokodil in het water. Wij vonden het heel raar dat die krokodillen hem niet pakten. Maar de krokodillen bleken slimmer te zijn, ha, ha. Want de gnoe haalde het natuurlijk niet, tuimelde om, ondersteboven (een heel akelig gezicht) en viel zo het water weer in en toen hoefde de krokodil alleen nog maar hap te doen en weg was de gnoe, niks meer van te zien! Dat had de krokodil waarschijnlijk allang ingeschat, dat de gnoe vanzelf weer in het water terecht zou komen en hij dan dus geen enkele moeite zou hoeven te doen voor die lekkere maaltijd. Het was gruwelijk en tegelijk boeiend om te zien.

Gnoes zo ver als je kunt kijken vanwege de migratie

Aan het eind van de dag waren we weer terug op de camping, deze keer wel weer gewoon gekampeerd.
De volgende ochtend vroeg zelf nog een gamedrive (zo noem je dat,  safari dus) gemaakt, zonder gids dus, dat niet veel bijzonders opleverde behalve een spotted hyena. Om ca. 10.30 uur waren we weer terug op de camping. Daar nog lekker gelezen op een soort veranda en met plezier naar de grappige Colobus aapjes gekeken die overal rond sprongen en slingerden. ’s Middags kwam er nog een leuk Keniaans meisje van acht jaar bij ons zitten. Een enorme wijsneus, erg leuk om mee te praten. Ze sprak ongelooflijk goed Engels, beter dan wij eigenlijk. Ze vertelde me dat ze op school zowel over het Christendom, de bijbel, leerde als over de Islam, de Koran. Ze was zelf moslim. Het is trouwens ongelooflijk hoeveel kerken je hier ziet en welke soorten allemaal.  Ook heel vee gospel centra.
Toen wilde ze weten hoe oud we waren. Ik vroeg haar te schatten. 53! En Frank 56! We rolden van onze stoel van het lachen. Toen we zeiden hoe oud we waren, riep ze ongelovig:  You look very old. En dat heeft ze zeker nog vijf keer met grote verbaasde ogen herhaald. Nou bedankt.  Net nou ik dacht dat een bezoek aan deze landen goed voor je ego is, omdat de mannen nog naar je staren en naar je omkijken en fluiten alsof je 20 bent, krijg je dit. Ha, ha. Toen ze opeens zag dat ik een rok droeg zei ze:  My grandmother (!!) would never wear a skirt. Om het nog maar weer eens te benadrukken hoe oud ik leek. Haar oma was notabene 66, maar wist dat volgens haar zelf niet, zo oud was ze! Ik zei dat ik moest gaan koken en ze wilde me graag helpen dus ze liep mee naar de wagen. Zo’n auto had ze nog nooit gezien. Wederom veel verbazing en bewondering. Wow, een auto waarin je kon slapen. Wow, en zelfs in kon koken. Wow, wow. Maar ze zei ook steeds bij alles wat ze zag: What a waste of money.  Zo komisch.


Toen ik ons tafeltje aan de achterdeur naar beneden klapte, kwam er een redelijk grote gele spin te voorschijn. Aaaaaaaah. Grote gil van mij en ik verwachtte gehoon lach van het meisje, want ik ben niet anders gewend  als dat lokalen moeten lachen en verbaasd zijn over mijn angst voor spinnen, maar het kleine meisje gilde net zo hard! Toen vond ik het nog enger. Ik vroeg haar waarom ze gilde en ze keek me met grote ogen vol ontzetting aan en zei; Very poisonous. Ik, echt?? Yes, very, very poisonous, he can kill you.  Aaaaaaaaaaah. Ik had dus deze keer echt reden om bang te zijn. Frank zwiepte het beest op het gras en haalde zijn schouders op. Hij geloofde er niks van. Ik dus navragen bij de jongens van de camping, maar die beaamden dat zo’n gele spin – mits die ook een gele staart had, alsof ik daar op had gelet! – inderdaad giftig waren en als je er door werd gebeten dat je dan meteen naar het ziekenhuis moest. Nonchalant voegden ze eraan toe dat bijna alle spinnen in Kenia giftig zijn. Daar werd ik niet vrolijk van. Frank vond en vindt het allemaal erg overdreven en gelooft er niks van.

Dansende Masai

Het leven in een Masai dorp

De volgende dag zijn we met onze gids, die zelf Masai is, naar zijn dorp gegaan. Het was een heel leuk bezoek. Het was ook grappig om te zien hoe strak alles geregisseerd werd. Een jongen leidde ons daar ons rond en alles verliep volgens ‘programma’ zeg maar. Eerst een mannendans, een welkomst-dans, gezien en daarna een dans waarin ze om beurten heel hoog springen om indruk op vrouwen te maken. Daarna een vrouwendans gezien.  Hierna werden we aan de hand meegenomen het dorp in. Bij de Masai draait alles om koeien die voor hun heilig zijn. Ze gebruiken daarvan alles, het bloed en melk drinken ze, het vlees eten ze, de huiden gebruiken ze voor kleding en bedbedekking. Een koe kost tussen de 150,-- (kleintje) en 300,-- Euro.  Leek ons nogal veel gezien de enorme lage verdiensten van de mensen in Kenia. Geen idee ook trouwens wat een koe bij ons kost, Wijnand (Bina)?!  In het dorp waar wij waren leefden 146 mensen en was er aan vee, koeien, schapen en geiten, 610 stuks.  Het dorpje, nou ja, nederzetting is een beter woord, bestaat eigenlijk alleen maar uit koeienmest, waarvan de huizen gemaakt worden en dat ligt ook overal op de grond. Na ca. 9 of 10 jaar hebben de termieten het hout, dat ook gebruikt wordt voor de huizen, opgegeten en moeten de Masai de huizen opnieuw bouwen, dat doen ze dan een heel klein stukje verderop.

Masai vrouwen

Stina danst mee

Wij kunnen nog zo genieten van olifanten en blij zijn dat die beesten er nog zijn, de Masai hebben er vooral last van, want die doden vaak een koe. De Masai horen dan compensatie van de regering te krijgen,  maar dat gebeurt lang niet altijd. Nee, met een regering waarvan in 2005/2006 maar liefst 3 miljard (8% van het Bruto Nationaal Inkomen) in eigen zak wordt gestoken –staat gewoon zo in de krant! – kan je je wel voorstellen dat dat geld niet betaald wordt. 
Het haar van de Masai vrouwen wordt geschoren, zodat ze daar geen last van hebben bij het koken, dat ze in de huizen (hutten) doen en wat natuurlijk een erg warm gebeuren is. We zijn in een huis geweest, dat groter was dan het van buiten leek, met verschillende vertrekken, voor het kleine vee, voor het grote vee, een slaapvertrek voor de ouders, twee slaapvertrekken voor de kinderen (6), een kookgedeelte en een vertrek om wat spullen op te slaan. Het was er erg donker binnen vonden wij,  maar voor hun was dat niet zo, zo gewend aan het duister als ze zijn.


Masai zijn polygaam, de ‘gids’ vertelde onze met een stalen gezicht dat mannen wel 6 of meer vrouwen kunnen hebben.

Het geld dat je betaalt om het dorp te mogen zien, wordt gebruikt om de kinderen naar school te laten gaan. 


We vonden het een leuk , interessant bezoek, hoewel het natuurlijk veel te vluchtig was. Maar dan toch nog steeds leerzaam en boeiend. Het zag er allemaal zo vredig uit. Je zou ook kunnen zeggen armoedig, maar dat was toch niet het eerste dat in me op kwam. Het leven is zo eenvoudig en eigenlijk ga je denken dat het leven zo ook bedoeld is. Wat heb je meer nodig? De Masai alleen maar koeien en kralen, en met beiden houden ze zich de hele dag bezig. De vrouwen met koken, voor de kinderen zorgen en sieraden maken, de mannen met vee houden. En dat is het dan. Ze zien er erg tevreden uit. 


Hierna zijn we terug gereden naar Nairobi en hebben weer 2 nachten op de Jungle Junction camping gestaan.  Het is een lekkere plek om wat onderhoud te doen, op te ruimen en in wat comfort te vertoeven.  Maar daar is dan ook wel alles mee gezegd, dus weer snel verder gereisd, naar Arusha, in Tanzania, om mijn reisagent, Lazarus, te bezoeken.  Die was heel erg verrast en erg blij om ons te zien in zijn woonplaats. We zijn eerst naar zijn kantoor gegaan, in een enorm gebouw, en daar kennis gemaakt met diverse medewerk(st)ers met wie ik anders alleen e-mail- en telefooncontact heb, dus het was heel leuk deze mensen nu eens te ontmoetten. Ook zijn vrouw was er, die veel zaken daar runt. Een kordate tante, heel leuk mee gesproken. Ze vertelden ons dat ze inmiddels maar liefst 40 Landcruisers hadden, rechtstreeks geïmporteerd uit Japan. De zaken gingen goed volgens Lazarus. Maar zijn vrouw, Joan, nuanceerde dat nogal en zei dat het hoogseizoen niet datgene had gebracht wat ze hadden gehoopt.  Tsja, nog steeds last van de recessie natuurlijk.  Lazarus vertelde ons ook dat hij aan het studeren was voor zijn MBA, zijn Bachelor had hij twee jaar geleden gehaald, er hing een mooie foto van hem in zwarte toga en met een sjerp om aan de muur.  Lazarus nam ons mee voor de lunch. Een hele grappige ervaring, daar het in onze ogen nogal een eenvoudig restaurant was  - van heel andere kwaliteit dan het restaurant waar onze Ethiopische agent Fikre ons mee naar toe had genomen in Addis Ababa – en het eten eveneens: een kippenpoot met rijst en spinazie (in kokosmelk, erg lekker!).  Maar gezien het grote aantal mannen die strak in het pak hier kwam lunchen, was dit toch echt een zakenrestaurant en ‘the place to be, to see and to be seen’.  Wij zien dat blijkbaar anders, dus dat was heel leuk.


Na de lunch hebben we nog wat rond gewandeld in Arusha, terwijl Lazarus terug was gegaan naar kantoor, en toen we daar een paar uur later aankwamen, stond hij ons al buiten met zijn vrouw en nog een echtpaar op te wachten. Dit echtpaar waren goede vrienden van hun en hadden net een hele luxe lodge geopend, net buiten Arusha.  Die zijn we gaan bekijken, heel erg smaakvol  met een en al design ingericht, echt schitterend, we waren onder de indruk. Ze vroegen ons nog of we die lodge niet wilden gaan runnen. Geen onaantrekkelijk voorstel.  Daarna naar de lodge van Lazarus gegaan, de Colobus Mountain Lodge, waar we twee nachten kosteloos mochten verblijven (of zo lang we hadden gewild).


We zijn naar de voet van de Kilimanjaro gereden, maar helaas was de hoogste berg van Afrika (5895 meter,  klanten van mij die veel sportiever zijn dan ik beklimmen die!) in de wolken, we hebben alleen de top boven de wolken uit zien steken. Maar de omgeving is al zo schitterend, heel erg groen met veel koffieplantages.  Moshi, waar we  26 jaar geleden waren geweest, was inmiddels een grote plaats geworden met hippe koffietenten en er was van alles te koop. Uiteraard staat ook in Afrika de tijd niet stil, maar wat een groot verschil met het kleine plaatsje dat wij ons herinnerden, waar ongeveer alleen een markt was.  Dat verschil is trouwens in alles zicht- en merkbaar. De bediening is tegenwoordig vrijwel overal erg correct en vooral ook snel! We hoeven niet meer 45 minuten op een soepje te wachten, waarvan je je afvraagt wat het is (What kind of soup is this? Uuuh, I don’t know), en waarna je dan vervolgens een half uur op een lepel moet wachten en dan nog weer een half uur op het zout waar je meteen om had gevraagd om nog enigszins smaak aan de soep te geven.  Tegenwoordig kan je overal erg lekker en smaakvol eten. En tot Franks grote genoegen, hebben ze heel vaak friet! In Kenia hebben ze zelfs heuse frietkotjes! O happy Frank!

Zie Frank stralen!

Nooit gebrek aan aandacht

Na twee dagen zijn we terug gereden naar Kenia, naar het oosten, naar Tsavo National Park, dat bekend staat om de vele olifanten en de dieren die wilder zijn dan in andere parken. De weg tot aan Keniaanse grens, dus in Tanzania, was prima; precies vanaf dat we Kenia binnen reden was het weer drama. Wel was het landschap meteen bijzonder fraai, met enorme baobabs. Ook al meteen de ‘rode’ (van het rode zand, waarmee de olifanten zich koelen en zich tegen de insecten beschermen) gezien. Het was wel grappig, we stopten ergens om een boterham (met kaas, ja, gewoon erg Hollands)te maken en ik zei voor de grap: Nou, geen olifant te bekennen. En precies een tel later trok in de verte een hele kudde voorbij! Toen ik uit de auto stapte stopten ze meteen, ongelooflijk, ze hoorden me en daarna begonnen ze te rennen.  Bizar, blijkbaar meteen gealarmeerd. 


Ons leven is wel een heel groot feest momenteel. Je kunt jezelf geen mooier cadeau geven dan dit ‘nomaden’ bestaan. Opstaan wanneer je wakker wordt én je zin hebt om op te staan, lekker buiten ontbijten zolang je wilt, te midden van vele vogels meestal,  gaan doen waar je zin in hebt en steeds genieten van al het moois, de wonderschone natuur waar je je vrijwel altijd te midden van bevindt. En dat dag in, dag uit. En zoveel mooie ervaringen en nieuwe inzichten opdoen, het is zo verrijkend. Maar ook zo relaxed! Steeds weer bedenken, wat zullen we nu weer eens gaan doen/beleven. Niks moeten  (nou ja, behalve wat koken en afwassen dan en wat klussen aan de auto en vooral…af en toe de auto zandvrij maken, want dat zand komt werkelijk overal), nooit iets snel hoeven doen, overal altijd de tijd voor hebben. We vrezen op een grote kater bij terugkeer…Maar we zien vol verlangen uit naar onze echte grote kater, Tommie,  en onze lieve Kumari die goed gegroeid is bij tante Jacqueline die zo geweldig goed voor hun zorgt! En natuurlijk naar JULLIE! Het is heerlijk om jullie mails te ontvangen en zo op de hoogte te blijven van hoe jullie leventje verloopt. We lezen ze altijd gretig.  Al het moois hier kan lang niet altijd het plezier dat we met jullie vaak hebben vervangen.


O ja, en wat we vooral niet zullen missen dadelijk, is het stof en zand. Om jullie niet al te jaloers te maken (;-)) zal ik ook een nadeel noemen:  je lijf, waar in alle poriën het zand en stof zit, moeten afdrogen met een handdoek die ook altijd vol zand en stof zit (dus nooit schoon is) en dan je kleding vol zand en stof aantrekken om te eten van een tafel vol zand en stof van borden vol zand en stof die je weer schoonmaakt en afdroogt met een theedoek vol….je raadt het al! Het is weer eens wat anders dan de biebelebonse berg (wie snapt dit, Frank namelijk niet zegt hij net). Ik ben blij dat ik op een zandschip ben groot gebracht, kan je het nog een beetje händelen. ;-) Nee, dan die arme Frank, die ervan gruwt om zand tussen zijn tenen te voelen. Ha, ha, je voelt bijna niet anders hier! En niet alleen tussen je tenen, ook altijd in je haren, kan wel blijven wassen, maar dan is er weer alleen water met…jawel veel zand erin! Of helemaal geen water natuurlijk…
Overigens worden wij soms ook wel gewekt… Door vogels, niet alleen door hun prachtige gezang, maar omdat ze steeds op de spiegels van de auto zitten te tikken met hun snavel. Zo hard soms, dat we eerst dachten dat er een mens op onze auto aan het kloppen was. De vogels zijn hier blijkbaar erg  ijdel, want ze zitten dolgraag in de spiegel te kijken en worden dan helemaal enthousiast bij het zien van zichzelf, denkende dat ze sjans hebben ofzo. Het is een dolkomisch gezicht, steeds dat gekoekeloer in de spiegels en dat driftige getik te horen.


We gaan maar weer eens slapen. Want slapen dat we hier doen!  Ongelooflijk, met gemak het klokje rond. We blijven onze erover verbazen. We zijn ook altijd heel moe ’s avonds. Hoe dat toch steeds kan? We begrijpen het echt niet.

Welterusten!
Frank en Stina


P.s. We hebben een PRIJSVRAAG! Wat denken jullie dat we het meeste koken/eten. Ik zal een hint geven: het is echte Hollandse kost! Dat vinden we er zelf zo komisch aan. Onder de goede inzenders verloten we een prachtige Masai-sleutelhanger (moet dan wel een nieuwe kopen, want Frank wil die van hem niet weggeven, hij is er al aan verknocht, net als ik aan mijn Masai-ring).