Soedan, land van lieve mensen & heel Afrika ineen

Hier zijn de Zandhazen weer! Op 21 juni moesten we voor 10.00 uur in de haven zijn en gingen we na alle procedures (denk dat ons paspoort 15x gecheckt is…) om 13.00 uur de ferry op. We hadden dus geen 1e klas kunnen krijgen en de 2e klas was echt schrikken. Tot onze grote vreugde kwam Mr. Sallah van de ferry maatschappij himself aan boord om ons te vertellen dat hij toch nog een 1e klas hut had kunnen regelen voor ons. De schat! Hij zei dat 2e klas ‘a problem’ zou zijn voor ons (oudjes, denk ik dat hij erbij dacht). En dat zou het zeker geweest zijn. Na nog eens 6 uur wachten – het duurt even voor 570 mensen en alle wasmachines, tv’s, strijkijzers enz. (in Egypte nl. ca. de helft goedkoper dan in Soedan, dus er wordt druk in gehandeld) aan boord zijn, vertrokken we om 19.00 uur dan toch eindelijk. Er was in het ticket ook een maaltijd inbegrepen en die viel lang niet tegen! Al met al werd het best een leuke overtocht, je hebt heel wat te kijken met zoveel mensen aan boord en wij waren als enige blanken, samen met onze Zuid-Afrikaanse vriend Lodie, een grote bezienswaardigheid, dus mensen wilden graag een praatje met ons maken.

Klik op de foto's voor een vergroting, er wordt dan een nieuw venster geopend

Na een zeventien uur durende boottocht komen we aan in Wadi Halfa, het laatste plaatsje in het noorden van Soedan, gelegen aan ‘Lake Nasser’, het grootste door mensen gemaakte meer te wereld. Het plaatsje dankt z’n bestaan louter en alleen aan de ferry die een keer per week vaart tussen Egypte en Soedan. Het is een van de weinige en tevens meest gebruikte grensovergangen tussen de beide landen. Al jaren is sprake van de aanleg van een weg, die alles zoveel eenvoudiger (en goedkoper!) zou maken, maar tot op heden is daar nog weinig van terecht gekomen.
Heerlijk om weer in het echte Afrika te arriveren. De warmte van de mensen straalt je tegemoet en je wordt oprecht met open armen ontvangen. Je zit nog niet of iemand vraagt al: chai? (spreek uit als het Engelse ‘shy’), wil je thee? Zoals wij een bakje koffie aanbieden, zo krijg je in Afrika vrij snel een klein glaasje thee. Volgens traditie met minstens een eetlepel suiker erin. Nu begrepen we onlangs dat dit erg goed is voor je gezondheid als de temperatuur zoals vandaag gemeten tot 52 graden kan oplopen!

Voor Stina al bekend, maar voor Frank zijn dit soort temperaturen een compleet nieuwe ervaring. Dat alles maar dan ook echt alles, zelfs in de schaduw, warmte blijft afgeven (24 uur per dag). De grond, de muren, maar ook een plastic tuinstoel in het lokale restaurant. Ga je hier dan op zitten, dan is zowel je ondergoed als je broek in een minuut of vijf volledig doorweekt. Ijskoud water is in een minuut of tien lauw en na twintig minuten niet meer te drinken. Niet dat dit erg is, want je drinkt eigenlijk voortdurend. Een litertje of zes per dag gaat er vlotjes doorheen, zonder dat je het toilet hoeft te bezoeken…

Maar terug naar de mensen, want dat is veel boeiender. Op de boot hebben we al kennis gemaakt met Magzoub Hassan. Vol trots vertelde hij ons dat zijn naam vermeld was in onze reisgids. Na aankomst in Wadi Halfa ontmoeten wij hem ’s avonds weer in het park. Magzoub is Nubiër, en in Egypte hebben we al geleerd dat je dan geen Egyptenaar of Soedanees bent, ook al woon je in een van beide landen. De Nubiërs zijn een trots volk die al sinds de tijd van de farao’s hun eigen levensstijl, taal en tradities hebben.
Sprankelend en zelfverzekerd als Magzoub is, wil hij graag iets te vertellen over zijn leven. Hij is zevenentwintig en woont in de hoofdstad Khartoum (spreek uit als gartoem). Althans daar woont hij de meeste tijd, omdat hij daar werkt. Zijn hart ligt echter in Abri, een dorp met zo’n vijfduizend inwoners, halfweg tussen Khartoum en Wadi Halfa. Toen hij achttien was had hij zijn aanstaande vrouw gevonden. Althans dat dacht hij. Zij wees hem af, omdat hij nog aan het studeren was en dus geen inkomsten had. Vrij snel daarna viel zijn oog op zijn huidige verloofde die op dat moment elf jaar was! Op de vraag waarom hij nog niet getrouwd is komt onmiddellijk een duidelijke en glasheldere verklaring: zijn huis in Nubische stijl is nog niet klaar en dan trouw je niet.
Het is een genot om de avond met Magzoub door te brengen. Vooral door zijn geestige en kordate antwoorden op vragen die wij hem stellen. Het lijkt wel of hij over alles heeft nagedacht en overal een antwoord op heeft. Als wij bijvoorbeeld zijn reactie peilen op het feit dat veel mensen schijnbaar niets zitten te doen, dan zijn deze landgenoten gewoon lui. Om te vervolgen met de mededeling dat de Koran zegt dat je op Allah’s hulp kunt rekenen als je door middel van hard werken probeert iets te bereiken, maar dat deze mensen nooit iets zullen bereiken. Hij had de mooiste verklaringen. Toen ik hem vroeg of er malaria in Soedan was, zei hij dat dat zo was in sommige plaatsen, maar dat wij dat niet zouden krijgen, want dan moest je ergens langer verblijven, want de muggen moesten je eerst leren kennen en als je er maar kort was, dan kregen ze die kans niet. Lodie vraagt hem (als grapje) een vrouw voor hem te zoeken. Magzoub is erg verbaasd dat zo’n oude man (sorry lieve vrienden!) nog geen vrouw heeft. Wie moet er dan voor hem zorgen als hij gaat sterven?! Magzoub vindt het onbegrijpelijk en vooral onverantwoord. Hij zegt tegen ons: “This man is not serious, otherwise he would have a wife”.

Hij zelf zit vol met vitamine C. De C van connecties wel te verstaan. Hij is een geboren netwerker en kent iedereen. Dat moet ook wel, want door connecties kun je een centje bij verdienen. Van het normale salaris kun je volgens hem niet leven. Als wij hem later bezoeken in Abri, laat hij ons vol trots het stuk land zien, dat hij naar eigen zeggen van de overheid heeft gekregen. Vol vuur vertelt hij dat de grond nog dit jaar geëgaliseerd zal worden en het nog te bouwen guesthouse geopend zal worden. Met de wilskracht die hij heeft, hebben wij er het volte vertrouwen in dat hem dit gaat lukken!

In Khartoum komen we Magzoub weer tegen! Hij ziet onze auto staan en staat opeens voor onze neus! Wat een verrassing. Net terug in Khartoum, na zijn vakantie. Hoewel nog steeds bruisend van energie, konden we ook merken dat hij treurig gestemd was. Khartoum vindt hij niks, veel te druk. Abri, daar is het rustig en kun je samen met vrienden onder de boom een kopje chai drinken. Tijdens onze tocht door Khartoum krijgt hij z’n verloofde aan de lijn, ze moest huilen…

Maar hij heeft ons overal mee geholpen. Naar de Toyota garage om het luchtfilter schoon te maken?! Ben je gek, veel te duur! Hij weet wel een ‘mannetje’ die dat voor 0,30 Euro doet. Hij brengt ons erheen. Geld wisselen tegen die koers? Hij weet wel een mannetje die dat voor een veel betere koers doet. Hij brengt ons erheen. We willen onze reisagent bezoeken, maar hoe vinden we in Allahsnaam zijn kantoor in het enorme Khartoum. Geen nood, Magzoub belt hem, vraagt hem hoe te rijden en na een uur en nog 3 telefoontjes zitten we vervolgens in een best fraai restaurant te lunchen met ons vieren. De zaken gaan erg goed volgens Ahmed, de reisagent.

Soedan lijkt wel het enige land te zijn dat geen last heeft van de crisis. Wij hebben toch van Soedan een beeld als een erg arm land. Maar de mensen hier praten over hun land als heel florerend. Ethiopië, dat is pas arm zegt men hier, en in Egypte is het ook niet best, die komen allemaal naar Soedan om werk te vinden. Er wordt ook wel geschreven dat Khartoum, ooit de ‘biggest waiting room in Africa’ , omdat er helemaal niets gebeurde (nog meer niets dan in andere Afrikaanse landen ;-)), tegenwoordig het Dubai van Afrika is! De Chinezen doen in elk geval erg hun best. Van het noorden naar het zuiden zijn er nu prachtige asfalt wegen en bruggen in plaats van ferries.

Wadi Halfa, waar we met de ferry aankwamen en dus onze eerste kennismaking met Soedan was, is misschien wel de vreselijkste plaats die we ooit bezocht hebben. Het was een erg heftige ervaring: verstikkend heet, alleen maar zand, ’s middags zandstormen en er was helemaal niets. Nou ja, niet helemaal waar, een restaurantje waar je dan toch maar kip en rijst kon krijgen, en een aantal hotelletjes. Hotelletjes is echt een groot woord, slaapzalen en hokken waar je een bak water over je heen kon gooien. Binnen slapen is vanwege de hitte onmogelijk, dus iedereen zet zijn bed buiten.

Hierdoor had ik (Stina) misschien wel een van de leukste ervaringen tot nu toe, en dat nu net in deze vreselijke zandbak. Iedereen sliep dus buiten, maar in deze landen zijn mannen en vrouwen vaak gescheiden. Ik moest dus op de vrouwen-afdeling gaan slapen. Het grappige was, dat ik eigenlijk geen vrouw had gezien de hele dag bij ons ‘guesthouse’. Maar ergens achter was de vrouwenafdeling en daar aangekomen, waren er toch zeker wel ca. vijftien vrouwen! Die laten zich dus gewoon de hele dag niet zien, echt bijzonder. Ze vonden het geweldig dat ik erbij kwam. Onmiddellijk werd een bed voor me gezocht en midden tussen hun in gezet, hutje mutje op elkaar. Niet zoals bij de mannen dat de bedden van elkaar af stonden, hier sliepen we pal naast elkaar. En toen maar ‘kletsen’.
Lastig als je geen Arabisch spreekt en zij geen Engels, maar net als tijdens mijn verblijf in Gambia en Senegal hadden we veel plezier samen en brabbelden we er toch vrolijk op los. Toen ik even naar Frank was toe gegaan ’s avonds, stonden ze me op te wachten: Come Stina, sjop (= eten)! Net als in Gambia, het voelde zo heerlijk! Ze hadden vis gehaald en dat moest gezamenlijk gegeten worden. Uiteraard zonder bestek. We zaten allemaal op bedden lekker te smikkelen. Opeens een groot gegil en iedereen deed zijn benen omhoog. Ik natuurlijk ook, in grote vrees voor een slang of spin. Maar het was voor een kat! Dikke pret dus weer omdat ik ook meteen mijn benen in de lucht gooide. Iedereen waarschuwde wel steeds voor schorpioenen! En ik deed de ongelooflijke ontdekking dat het ding dat in de ‘wc’ lag en waar ik al anderhalve dag argwanend naar had zitten kijken geen stuk plant was maar een dode schorpioen. Aaaahh.

In Wadi Halfa, een plaats waar je na aankomst het liefste meteen zou willen vertrekken, het lijkt een soort strafkamp, waren we toch veroordeeld twee dagen te blijven omdat onze auto pas op donderdag arriveerde, en wij er dus al op dinsdag waren. Op woensdag ging weliswaar het gerucht dat de ponton met auto’s was gearriveerd, waarop wij onmiddellijk de barre tocht (ik overdrijf, maar prettig reizen is het echt niet in een zandstorm) naar de haven ondernamen waar ons verteld werd dat de ponton pas de volgende dag zou aankomen. Jammer dan, nog een nacht in deze zandbak. Frank is er de volgende dag in alle vroegte naartoe gegaan , en ja hoor, de ponton was er, maar… niet de bezitters van de twee auto’s voor ons… Dus toen hebben we nog twee uur moeten wachten tot onze Beer kon worden los gelaten. Wat waren wij ontzettend blij weer in een airco te zitten! Wat een verademing!

Soedanezen zijn misschien wel de aardigste mensen op aarde. Wat een verschil met Egypte, waar je toch vaak gezien wordt als een wandelende zak met geld…
Wie je ook spreekt, iedereen is bereid je te helpen, wil een gezellig praatje met je maken en nodigt je vervolgens uit voor de thee, het eten, de overnachting, of alle drie! En nooit met de bedoeling er geld voor te krijgen. Toen we een paar dagen geleden besloten om ten noorden van Dongola een stuk offroad langs de Nijl door allerlei dorpjes te gaan rijden, stopten we even om wat water te kopen. Onmiddellijk kwamen er mensen naar ons toe en moesten we uiteraard binnen komen. Terwijl de thee werd gezet werden we door het hele huis rondgeleid. Grappig om te zien dat alles op een bed wordt geregeld! De keuken bestaat uit een bed waarop al het keukengerei ligt uitgestald (op de veren), een fornuis en een oven. Wij gingen zitten in een ruimte met alleen drie bedden erin en een haak waaraan alle kleding hing. Ik vroeg dus of het de slaapkamer was, maar nee, het was de mannen zitkamer! Als je maar een bed hebt, heb je alles. Zo simpel. Ook handig voor onverwacht bezoek dat blijft slapen. Overigens zijn het allemaal grote ruimtes rond een binnenplaats, enorme huizen dus. Een van de mannen verklaarde dat heel eenvoudig: Soedan is een groot land (het grootste van Afrika), dus grote huizen, want veel plaats. Tegen de tijd dat we wilden vertrekken, werd ons verteld dat er een trouwerij gaande was en dat daar lekker eten bij geserveerd werd. Als vanzelfsprekend zaten we kort daarna met allemaal mannen aan een heerlijke uitgebreide maaltijd (zie foto’s).

Soedan is een land zoals je je Afrika vaak voorstelt. Overal, continue, zie je ‘Mozessen’ op ezeltjes rijden, witte ‘jurk’ aan, tulband om, sjokkend op een ezeltje, soms op een kameel. Voor de rest grote zandvlaktes met niets, hier en daar een acaciaboompje. En dan natuurlijk voortdurend de Nijl, waar omheen het dan opeens prachtig groen is. Grote oases met honderden dadelpalmen, schitterend om te zien. Nubische dorpen met alleen huizen en een moskee. Nauwelijks een winkeltje of school te ontdekken. Wel heel vaak een voetbalveld! Ook Soedan heeft overigens piramides. Weliswaar erg klein, maar wel heel veel en zo midden in de zandvlakte zonder enige toerist te bekennen toch een magnifiek beeld. Ook tempelrestanten uit de 3e tot 5e eeuw BC die doen denken aan de beroemde tempels in Egypte, met hele mooie reliëfs. En hier loop je er altijd alleen.

Qua sfeer is Soedan bijna onovertroffen. Heel relaxed, geen gezeur aan je hoofd. En alles zo authentiek. Nauwelijks of geen toeristen, dus niet aangetast en al helemaal nog niet verpest. In tegendeel! O ja, dat was ook nog erg leuk. Op de ferry hadden we ook Youssef ontmoet, een Soedanese jongen van ca. vijfentwintig die al acht jaar in Nederland woonde. Erg grappig om met een Soedanees Nederlands te praten. Dat vond hij ook, dus hij zocht ons regelmatig op en bood ons dan drinken of eten aan. Heel lief. In Wadi Halfa heeft hij ons ook erg geholpen. In Soedan moet je je namelijk na aankomst registreren. En dat is me een klus! Van het enige naar het andere kantoortje en loketje, daar een stempel halen, die elders laten controleren, daar een formulier ophalen, elders afgeven enz. We zouden er nooit zijn uitgekomen wat je waar zou moeten doen en in welke volgorde, maar Youssef heeft het helemaal begeleid voor ons. Youssef ging overigens terug naar Soedan om goud te zoeken! Iedereen is hier in de ban van het goud. Er wordt ons regelmatig gevraagd om een GBX4500, het apparaat waarmee je de grond kunt ‘scannen’ op zoek naar goud. Daar houden velen zich mee bezig en er zijn ook echte succes verhalen. Het zal zoiets zijn als onze loterij: je kan winnen, maar kleine kans. En in dit geval ook nog eens veel, heel veel moeite. Magzoub begon er in elk geval niet aan.

Leuk is het ook om zo nu en dan een tijdje op te trekken met andere ‘overlanders’ (zo heten mensen die over land de wereld bereizen). Het is gezellig, je krijgt een internationale vriendenkring en je kunt allerlei nuttige informatie uitwisselen. Zo hebben wij al een paar keer opgetrokken met Lodie de Jager (www.naboom2germany.co.za) Lodie is een Zuid-Afrikaan, 53 jaar oud en trots op het feit dat hij rechtstreeks afstamt van een paar moedige Nederlanders die in 1714 (!) besloten vanuit Zutphen naar Zuid-Afrika te vertrekken. Lodie doet deze route reeds voor de derde keer; ditmaal per motorfiets. Mocht een van de ‘Franks Angels’ dit lezen: ik heb Lodie al bereid gevonden om volgend jaar in Nederland een lezing voor ons te komen geven over hoe het is om per motor deze tocht te maken… leuk ideetje voor ons tienjarig bestaan?! Een ding kan ik al verklappen: geen van onze huidige motorfietsen (inclusief mijn GS ‘Adventure’) is geschikt…

Ook kwamen we een Engelsman tegen op de motor die al 4,5 jaar aan het reizen was! Van Australië naar Azië naar Zuid-Amerika en nu dan maar eens Afrika. De westkant had hij al gedaan - Nigeria, Ivoorkust, Angola, het was allemaal geen enkel probleem! – en nu dan over het oosten terug. Nogmaals, wat wij doen stelt echt niks voor.

Het is een lang verhaal geworden. En nog hebben we lang, lang niet alles verteld. Niet over de theevrouwtjes, niet over hoe ze hier over Darfur denken, niet over wat hier een goede baan is, niet over onze campingervaring (snikheet, opgevreten door muggen en giga lawaai), niet over de Soedanese McDonalds, niet over het praatje dat iemand met je komt maken en uiteen loopt van hoe warm het is (vinden zij zelf ook!) tot wat hij van Hitler vindt, niet over hoe blij veel mensen hier zijn ‘white men’ te zien (steken vaak hun duim omhoog tegen ons), niet over het gezamenlijk voetbal kijken hier (bij gebrek aan tv’s zit je hier per definitie altijd met een hele grote groep voetbal te kijken, heel leuk!), niet over dat we opgesloten waren in een hotelletje, niet over dat we ons moesten registreren (in iedere plaats) en dat die man dat zo gezellig vond dat hij ons al zijn vakantiefoto’s liet zien en wij daardoor de wedstrijd NL-Kameroen misten, niet over dat niemand je hier kan vertellen waar iets (bijv. een hotelletje of camping) is en hoe lang het zoeken dan duurt, niet over dat er nergens bewegwijzering is, niet over het eten hier, niet over de geweldige fruitsapjes, enz. enz. Als je zo reist, beleef je iedere dag wel wat. En iedere dag is er wel een boeiende ervaring of een ‘leermoment’. Dat is misschien bijna niet voor te stellen, maar is toch echt zo. Dat zit natuurlijk wel in de kleinste dingen, maar gaat wel continue door. En dus zijn we iedere dag uitgeteld en slapen als een blok. En hebben dus vaak echt geen zin meer om te schrijven voor de blogspot. Maar als we er eenmaal aan beginnen, zijn we – zoals jullie zien- niet meer te stoppen ;-)

Want het is toch wel erg leuk om je ervaringen te delen. Zeker als je er dan zoveel leuke reacties op krijgt!

*note* Indien je een reactie wilt geven en je hebt géén profiel tik dan je tekst in het witte vakje hieronder, kies dan bij "Reageer als" (rechts daarvan op driehoekje klikken) voor 'Anoniem' en klik dan op reactie plaatsen, zet wel je naam ook in het witte vakje!

De woestijn, da's pas fijn

Daar zijn we eindelijk weer eens. Laatste bericht uit Egypte, morgen (21 juni)  gaan we met de ferry naar Soedan.

We hebben weer veel prachtigs gezien, de ene woestijn nog mooier dan de andere en dan als intermezzo’s  heerlijke badplaatsen (vooral Dahab, een hippieplaats, vonden we erg leuk) en natuurlijk Cairo en de piramides! Wadi Rum in Jordanië was misschien toch wel de allermooiste woestijn, de volgende woestijn die we doorkruist hebben was de Sinai, ook magnifiek. Daar ook nog naar het St. Katherina klooster geweest en Mount Sinai ‘beklommen’(toch best heftig, duurde zoveel langer dan we dachten dat we de terugweg deel s in het pikkedonker hebben moeten doen, was niet de bedoeling). Toen 4 dagen Cairo, erg leuke stad vonden wij. Naast alle bekende hoogtepunten ook naar begraafplaatsen geweest waar mensen midden tussen de tombes wonen, heel bijzonder.

Klik op de foto's voor een vergroting (deze openen in een nieuw venster)

Toen naar de volgende woestijn, de Westelijke van Egypte, waar je eerst door de Zwarte Woestijn rijdt en dan door Witte, waar je je net Alice in Wonderland voelt. Een hele surrealistische omgeving.
In de Zwarte Woestijn was er dan toch een keer een ‘Mountain too high’, en kwamen we vast te zitten op een zandheuvel. Van alles geprobeerd (uiteraard geen mens te bekennen) en uiteindelijk ontkwamen we er niet aan om de zandplaten te gebruiken. Toch wel een opluchting als je dan merkt dat Beer eindelijk weer wil bewegen. Vervolgens maar om de zandheuvel heen gereden… Kan natuurlijk ook maar minder leuk. ;-)
Vanaf het moment dat we Cairo verlieten op weg naar de Westerlijke Woestijn werden we voortdurend door de politie in de gaten gehouden, 5 dagen lang. Continue moesten we verklaren waar we naartoe gingen, hoe lang we daar bleven, hoe laat we weer zouden vertrekken.  Steeds waren er politiecontroleposten en die ‘gesprekken’ verliepen steeds (ca. 25 x gevoerd) hetzelfde:
Welcome (ze blijven echt aardig!) Which Natch (= Nationality). Hollandi. Two? Yes, two. Only two? Yes. Where come from? Where go? Sleep in Desert? Dit was een strikvraag die ze steeds stelden, want dat mag namelijk niet. Dus: No. Zij dan weer: Sleep in Desert? Wij: No. Zij: Sleep in Desert?
No, hotel (naam). Zij: Hotel?? In Desert? Heel vermoeiend.
In de meest afgelegen ‘plaats’ in de woestijn vroegen we op een gegeven moment de weg naar een hotel, waarop onmiddellijk de politie werd opgetrommeld en we moesten mee naar het bureau en de manager werd opgeroepen. En toen waren we het zat en zijn we gewoon weg gereden. We vroegen tenslotte alleen de weg. Bij dat hotel kwam de politie meteen weer langs, is daar de hele nacht gebleven. Wij legden het maar uit dat ze op ons aan het passen waren, vonden het wel komisch. In de volgende plaats precies hetzelfde. Toen waren er wel 3 agenten op ons aan het passen de hele nacht. We zijn overal de aller-enige toeristen dus we vallen ook erg op. Uiteindelijk was het al zo dat als we een politiepost naderden dat ze al riepen: Two  Hollandi! Iedereen was van onze komst op de hoogte. Waarom al die bombarie?! We hebben nog steeds geen flauw idee. Maar het was wat hinderlijk en amusant tegelijk.
Overigens heeft Frank het nog steeds niet afgeleerd: we waren nog maar 2 dagen in Egypte of we werden aangehouden. Rijbewijs moeten geven; Mr. Van Doorn? You were driving 107. Ja hoor, boete voor te snel rijden! 20,-- Euro nog wel.  Leek me veel te veel (ze verdienen hier ca. 250 Euro per maand), maar als we niet betaalden, werd het rijbewijs ingenomen en moesten we 200 Euro betalen…Tsja, wat doe je dan?

Sinds afgelopen donderdag zitten we in Aswan, in het goedkoopste hotel dat er is, maar wij vinden het helemaal top: uitzicht op de Nijl (zo geweldig mooi), privé zwembad op het dak (we zijn natuurlijk weer de enige gasten), gratis WIFI die super snel is, koelkastje en erg goed werkende airco op de kamer (zal geen foto’s van de ‘kamer’ nemen, want dan krijgen jullie alsnog medelijden ;-)).

Er is steeds geen toerist te bekennen. Ook geen overlanders. Op zich wel prettig, want we hebben steeds alles voor onszelf (douche en toilet op campings), maar ook wel jammer, je wilt toch eens verhalen uitwisselen. Maar geen zot die in deze temperaturen hier nu gaat reizen natuurlijk. Zelfs op de ferry morgen geen enkele andere toerist. Alleen 570 Soedanezen en Egyptenaren. Op een boot die bestemd is voor maximaal 350 mensen…Dat wordt 24 uur afzien vrees ik. 1e Klas was namelijk ook nog eens uitverkocht, dus we zitten nu in de ‘veewagen’ zonder airco, in een afgesloten ruimte, die om te stikken schijnt. Gelukkig hebben we een Zuid-Afrikaan ontmoet (toch nog 1 andere toerist), die terug komt van een 2 jarige reis (jullie lezen het, wat wij doen is peanuts!) naar Rusland op de motor, en hij heeft wel een 1e klas ticket en bood ons aan dat we af en toe in zijn hutje op adem mogen komen. Frank is nu Beer naar de haven aan het brengen, die wordt op een speciale ponton vervoerd. Erg raar idee, om Beer achter te laten, ons alles nu tenslotte. De ferry vertrekt morgen en wij komen dinsdag aan, Beer pas op woensdag of donderdag. Wat zullen we blij zijn als we Beer weer heelhuids terugzien!

In Soedan schijnt het Internet niet best te zijn, en in Ethiopië herinneren we ons nog al helemaal niet, dus het zal nu misschien wel een tijd duren voor jullie weer van ons lezen op de blogspot.

Lieve mensen, nogmaals dank voor jullie felicitaties aan Frank en alle andere reacties en mailtjes. Vinden we echt erg leuk. Het lukt niet altijd om terug te reageren, maar weet dat we hier vaak zitten te grinniken om jullie mail, reactie of sms of gewoon heel blij zijn van jullie te horen.
Nog even een kleine nabrander van Frank over de chauffeur ervaringen:
Aangezien ik autorijden nu eenmaal leuk vind ben ik op de meeste trajecten de chauffeur. Stina heeft echter in de woestijn bewezen dat zij Beer ook aardig kan temmen, hetgeen goed uitkwam als je zo nu en dan 250km rechte weg door de woestijn moet afleggen!
De eerste 10.000km zit er op. De oliewissel heeft al in Jordanië plaatsgevonden aangezien Beer ook in Nederland al de nodige kms heeft gereden. Samen met de monteur naar de oliewinkel, waarna op straat (!) een opengeknipte plastic jerrycan de oude olie moest opvangen. Nieuwe erin, klaar is Beer. Verder is Beer in topconditie; verbruikt geen druppel olie en heeft ons, zelfs in extreme omstandigheden, nog geen moment in de steek gelaten!
Alle onderdelen en hulpmiddelen nog niet nodig gehad. Hoewel… in Wadi Rum de compressor ingezet om de chauffeur/gids van andere toeristen te helpen met het oppompen van z’n lekke band en op weg naar Aswan een van de weg af geraakte Egyptenaar met het stretchkoord uit de berm getrokken. Onder het motto ‘wie goed doet, die goed ontmoet’ hebben Stina en ik besloten langs de route iedereen te helpen die serieuze hulp nodig heeft. Als wij in de problemen geraken zijn we tenslotte ook blij als iemand ons komt helpen.
Rijden in Arabische landen is een belevenis en ondanks alle gruwelverhalen op internet zijn we ook gewoon door centrum Caïro gereden. Het vraagt alleen een wat andere mentale instelling. Zoals de reisgids zegt: “there is only one rule: there are no rules!’’.
Het principe van voorrang geven dien je volledig te vergeten. Je neemt desnoods op de centimeter je voorrang en de claxon waar je vervolgens op wordt getrakteerd is uiteraard niet voor jou bedoeld!! Zelf doe je er verstandig aan deze ook frequent te gebruiken anders wordt je simpelweg niet serieus genomen. Rechts of links, rotende of geen rotonde, afslag of niet, het maakt gewoon niet uit, je gaat waar je zin in hebt. Knipperlichten, wat is dat? In het pikkedonker gebruik je stadslicht, zodat je naast de claxon ook nog eens stevig met groot licht kunt knipperen. Aan dit laatste gebruik doe we overigens niet mee, wat ons dan vervolgens weer veel protest geknipper oplevert ;-)  Als je van het voorgaande de lol inziet, en ik doe dat echt, geeft het best een kick om door zo’n grote machtig drukke stad te rijden… 
Overigens is me gebleken dat je de claxon soms ook te weinig gebruikt: rijdend op een landelijk rustige b-weg, besluit een bromfiets rechts voor ons op nog geen tien meter afstand zonder om te kijken links af te slaan. Gelukkig kwam er niemand van de andere kant, reden we i.t.t. wat Stina altijd beweert niet te hard (…) en kon ik met een uitwijk manoeuvre nog net een botsing voorkomen. Pffff.
De goede man kwam gelukkig sorry zeggen, want ook dat kan dan nog anders uitpakken.
Hopelijk wordt het varen morgen net zo fijn als het autorijden ;-)

P.S. Anouar Brahem in de woestijn beluisterd Ton & Liesbeth; nogmaals bedankt voor dit genot!

*note* Indien je een reactie wilt geven en je hebt géén profiel tik dan je tekst in het witte vakje hieronder, kies dan bij "Reageer als" (rechts daarvan op driehoekje klikken) voor 'Anoniem' en klik dan op reactie plaatsen, zet wel je naam ook in het witte vakje!

Grensoverschrijd(n)end!

We made it! We zitten sinds 4 juni in Egypte. Maar het heeft heel wat zweet (en natuurlijk weer geld…) gekost. Pfff, what a day, niet voor herhaling vatbaar.

Het begon met Israël, waarvan we nog heel dom hadden gedacht dat dat een stukje taart zou zijn. Dom, dom, dom. Giga scherpe veiligheidscontroles natuurlijk. Dus zeiden de douanebeambtes enthousiast dat we ALLE koffers uit de auto moesten pakken, waarop wij even enthousiast zeiden dat we geen koffers hadden. We dachten, zijn wij even snel klaar dan. Wederom, dom, dom, dom. (Ik denk dat onze hersens door de hitte al wat gesmolten waren). Want wat zeiden de jongens en meisjes (ze zijn daar erg jong) van de douane? Tsja, dan alles maar uitladen…ALLES! En dan ook echt alles! Dus ieder potje, pannetje, sokje, shampootje, cup-a-soupje, moest uit de vakken! Aaaaaaaaah. En dat in de brandende zon, we waren er precies om 12.00 uur. Koelkast moest leeg en eruit en vooral die is aan hevige inspectie onderworpen, wel vijf keer op de band gezet en nog speciale beambten gehaald. Na deze exercitie stonden we met welgeteld 9 grote plastic zakken en een lege auto (jawel, we wisten meteen weer wat we allemaal hadden mee genomen en waar het lag) in de hal van de douane. Twee uur later mochten we weer verder. Amerikaanse toeristen, van wie slechts enkele koffers door de X-ray moesten, misten bijna hun vlucht door de controles van al onze spullen. Echt weer Amerikaans om ons dan te vragen: Are you making a movie? Huuuh??? Because you bring so many stuff. Tsja, andere perceptie zullen we maar denken, in een land dat een grote film is en mensen maar een week vakantie hebben.

Afijn, wij op naar de grens van Egypte. Dat kon nu niet meer erger zijn. Dachten we. Jullie raden het al: dom, dom, dom. We waren nog wel zo slim geweest alles in de plastic zakken te laten om het ze daar makkelijker te maken. Dat was een goede zet. Maar zij hadden weer een andere manier van controleren: aan ieder kruidenpotje werd gesnuffeld, evenals aan ieder crèmepje, iedere lamp moest aan, de laptop werd van onder tot boven gecontroleerd, alle medicijnen waren zeer verdacht, enz., enz. Nog een tip voor andere overlanders. De beambten legden onze verrekijkers, GPS en mobilefoons opzij, ergens op een vensterbank. We dachten voor extra controle. Maar ze deden er helemaal niets mee en dus konden we niet anders concluderen dan dat het een truc was om hun eigen zakken te vullen; ze hadden gehoopt dat we die spullen in alle consternatie zouden vergeten (en dat gebeurde ook bijna) en dan hadden zij zich ermee kunnen verrijken. Kl…zakken zou je denken, maar wetende dat de economie hier dramatisch slecht is en het salaris van vrijwel iedereen vreselijk laag, kan je toch ook wel begrip op brengen voor dit soort wanhoopsdaden. Dat begrip kon Frank niet opbrengen voor het feit dat ook deze controles in de brandende zon plaats vond, Frank ging er helemaal van uit zijn dak. Ook deze controles 2 uur. Klaar dachten we, op naar het strand. Maar nee, toen begon het papierwerk. Visum kon niet verstrekt worden want het was vrijdag. Nou ja, het kon wel, maar dan kostte het 50 USD p.p. extra… De auto was ook een probleem. 4168 cc, dat mocht nou net sinds een week niet meer. Er werd heel wat gebeld en ja hoor, als we nu maar 200 Euro betaalden (waarvoor??!), dan mocht het toch. Kortom, nog weer een. 2,5 uur later, om 18.30 uur, reden we Egypte binnen. Misschien wel de grootste verrassing kwam toen we het gebouw uitliepen om te vertrekken. Bij de deur lagen onze Nederlandse kentekenplaten. Bleek men tijdens onze afwezigheid de NL kentekenplaten door Egyptische vervangen te hebben (zie foto)!

Welcome in Egypt, stond er op de borden. Zo voelde het toch niet echt… Maar alle sores waren we snel vergeten toen we langs het prachtige strand en aan de andere kant de indrukwekkende bergen van de Sinai een heerlijke locatie vonden met een houten hutje op het strand en allerlei lekkere luierplaatsen. Daar zit ik nu te typen, met uitzicht op de schitterende blauwe RODE zee en rondom palmen en wit strand.

Eind goed, al goed. Alle rotzooi ligt nog in zakken in de auto, geen puf om het weer weg te bergen in de vakken, zeker niet bij deze hitte. Dus misschien morgen maar vroeg opstaan (hoewel het afkoelen hier wel erg relatief is, naar ca. 35 gr.) en dan de klus maar klaren. Alles weer helemaal opnieuw inpakken. Gggrhh. En het zat er allemaal zo perfect en strak in. Als ons dat nou maar weer lukt. Zo zien jullie maar, dat wij soms ook veel zorgen hebben. ;-)

PS Willen jullie ons laten weten hoe het met Robben is, daar vragen ze hier naar. Ze maken zich zorgen of hij de 14e kan meespelen!

PS2: Net de geboorte van een kitten meegemaakt! Gebeurde naast onze bank! Het is er maar eent je en moeder en kind lijken het goed te maken. Kitten zuigt bij de moeder terwijl moeder haar/hem helemaal schoon likt. Zo schattig! Overal waar we komen, komen katten steeds bij ons, met hun kopje soms op onze schoot, zo lief! Maar natuurlijk is niet een zo lief en mooi als onze Tommie en Kumari die nu vast lekker bij Jacqueline liggen te genieten.

Belangrijk!
Indien je een reactie wilt geven op deze blog tik dan je tekst in het witte vakje, je hoeft géén profiel te kiezen als je dat niet hebt of wilt maar zet dan wel je naam in de reactie!

The heat is on!

Inmiddels zijn we ten zuiden van Aqaba (Jordanië) op zo’n tien kilometer van de grens met Saudi-eis het ongeveer 47 graden… Tot nu toe hebben we vooral het zwembad gezien naast onze kamer met airconditioning, ergens anders durven we ons niet te begeven, het is net een oven. Morgen gaan we echter genieten van het snorkelen in de Rode Zee; schijnt als een aquarium te zijn! Inmiddels hebben we gesnorkeld en het was prachtig.


De afgelopen twee dagen was de heat ook op een andere manier on! We hebben rond gecrosst in wat volgens velen de mooiste woestijn ter wereld is, Wadi Rum. Voor het eerst dus echt off road, over zandheuvels en alleen maar door mul zand. Frank bleek een ware woestijnridder te zijn, hij reed er rond alsof hij niks anders doet. Hoewel, toch nog wel een keer de band nog wat meer laten leeglopen, want ze waren nog te hard en dat reed toch niet jofel. Daarna des te meer!


Een erg bijzonder gevoel, om zo in alle leegte en niets rond te rijden, zonder doel en zonder wegen. Je waant je op de maan. Het geeft ook een gevoel van tijdloosheid, heel vreemd. ’s Avonds achter een mooie rots de auto geparkeerd en gekookt en geslapen. De stilte kunnen horen! Magnifiek!

Heel even dacht ik toch nog, stel dat de auto morgen niet start…Dan heb je wel echt een probleem, zo midden in de woestijn. Maar we hebben alweer geen spannend verhaal, want het ging allemaal goed. Behalve dan even het vinden van de ‘uitgang’, want we wilden via de ‘backdoor’ rijden (je hebt een soort van officiële in- tevens uitgang, die wilden we niet nemen) en daarvan hadden we de waypoints, maar na een paar uur rijden stonden we…voor een afgesloten hek! Ha, ha, we kwamen de woestijn niet uit. Maar Frank heeft zelfs in een woestijn richtinggevoel en bedacht dat we om een bepaalde rots heen moesten rijden en er dan wel zouden komen. Ik dacht nog, hoe bedenkt hij het, hoe kan hij in godsnaam weten wat er achter die enorme rots is, maar hij had wel gelijk! We reden zo het asfalt weer op even later. Dat was een opluchting én probleem tegelijk, want nu moest natuurlijk weer meteen lucht IN de banden, maar dat klusje wil je natuurlijk niet in de brandende zon van bijna 50 graden doen en er was werkelijk nergens schaduw te bekennen. Klein boompje gevonden en daar de klus maar geklaard.

Voor Wadi Rum een enorm cultureel hoogtepunt bekeken: Petra. Je loopt ca. 1,5 km, waarvan de laatste km door een kloof, en plotseling verschijnt dan de facade van de Treasury, een enorm mausoluem! Je weet dat het komt, maar het verrast je toch, want je weet niet na welke bocht van de kloof die zichtbaar wordt. Wonderschoon! We zijn 3 dagen naar Petra gegaan, dus 3x de kloof gelopen, en elke keer waren we weer verrast. Heel aangenaam verrast! Dan is er ook nog een nog grootster klooster, die je bereikt na 800 treden….Het was de giga vermoeiende klim (in de hitte) meer dan waard. Zo ongelooflijk indrukwekkend. En er is nog veel meer moois te zien, dus 3 dagen is echt niet te veel. We zijn ook nog een keer met een gids gegaan, dat is altijd wel heel leuk want die wijst je weer op dingen die je zelf niet had gezien, zoals karresporen in steen uit de Romeinse tijd. En geeft uitleg die niet in je reisgids staat.

Jordanie heeft een prachtige afwisseling van schitterende natuur en indrukwekkende cultuur. Helaas ligt het prijsniveau hier wel een behoorlijk stuk hoger dan in Syrie, dat was wel even schrikken. Alles is hier wat ‘Westerser’, ze zijn ook veel meer aan toeristen gewend. Dat begon al bij de grensovergang, daar ging alles met een big smile en met veel grappen, in Syrie waren ze aardig maar serieus, formeel. Hier ging alles heel joviaal. Dat was een leuke overgang. Maar toen we voor de eerste kampeerovernachting 25 Euro moesten betalen, was dat wel meteen de keerzijde van het weten hoe je met toeristen om moet gaan. Ha, ha. Maar ook hier blijf je hele leuke, verrassende dingen meemaken, zoals dat je een broodje (falafel) koopt voor 1,-- Euro en er dan allerlei hapjes gratis bij krijgt terwijl je dat zit op te eten. Of we stonden ergens gratis te kamperen en dan komt de ‘parkwacht’ ons steeds thee brengen en ons uitnodigen voor de lunch die hij zelf had gemaakt.

Zoals ik al eerder heb geschreven, heb ik veel geluk met onze geweldige GPS, Frank-Frank, echt nog beter dan een Tom-Tom. Die vindt werkelijk overal de weg. Behalve in Amman. Deze saaiste hoofdstad ter wereld wilden we het liefst overslaan, maar we moesten geld pinnen. Dus dat dachten we EVEN in Amman te doen. In de gids las ik al dat Amman een ramp is om je te oriënteren, maar ik dacht, geen nood, Frank redt zich overal. Amman bestaat echter uit 7 ‘circles’ en dat hebben we geweten! We bleven maar rondjes rijden, letterlijk. Frank werd er gek van, kwamen steeds op het zelfde punt uit. En je moet je van de 7e naar de 1e circle zien te werken om bij het centrum te komen waar je kan pinnen. Kortom, het heeft ons inclusief alle files bijna een dag gekost! En wat zie je dan als je bijna de stad weer uit bent, jawel een pinautomaat…




Nu we het toch over hoofdsteden hebben, Damascus was voor ons de grote verrassing. Wat een mondaine gezellige stad! Nu is het ook de oudste bewoonde stad ter wereld en heeft het na Mekka de belangrijkste en tevens fraaiste moskee van het Midden Oosten. Toen we al dat kleine grut zagen, moesten we ook weer even aan onze katten denken, maar die zijn gelukkig in goede handen bij Jacqueline! Verder meerdere prachtige souks (het leek wel de beroemde winkelgallerij van Milaan, maar dan op z’n Arabisch) en het ene heerlijke restaurant na het andere. Prachtige gerestaureerde oude villa’s, waar het prettige vertoeven was op de binnenplaats.

In Madaba werden we bediend door een ober die net terugkwam van een actie die het FNV hier georganiseerd heeft. In Jordanië zijn ze namelijk zeer ontstemd over de benzineprijzen die toch wat hoger zijn dan in Syrië. Men is er hier des te meer verbaasd over, aangezien in Syrië pompen worden gebruikt die toch veel hogere prijzen gewend zijn… zie foto’s.

Dode zee was fantastisch, maar dat hebben jullie al kunnen zien en horen. Marcel, mocht je de komende tijd wat meer Arabische klanten aan de deur krijgen dan begrijp je natuurlijk dat dit komt omdat ik de inforhei.com -pet op had! Maar dat had je natuurlijk allang gezien!

Mensen, bedankt allemaal voor jullie heerlijke reacties! Reken maar, dat we ze vroeg of laat allemaal lezen, het is steeds het eerste wat we doen als we Internet hebben. Helaas was de drop in Turkije al op (ja echt, al die kilo’s) evenals al het andere lekkers, maar de non-food cadeautjes zijn nog steeds bij ons (ze konden jammer genoeg niet allemaal mee, want dan hadden we geen enkele onderbroek meer mee kunnen nemen); Dikkie-Dik maakt de hele reis mee vanaf het ‘aanrecht ’(super kado Maarten en Tiny). En alle handigheidjes zijn ook mee hoor buurtjes, gaan zeker van pas komen (van het multifunctionele bestek al veelvuldig gebruik gemaakt!). De pindakaas (van Hans en Liesbeth) is helaas inmiddels ook op... We noteren de kosten in ons Afrika-boekje van Josje en Paul en bevindingen (bij gebrek aan zorgen ;-)) op het worrie-boekje van Monic en Hennie. We lezen in de verschillende leuke boekjes die we hebben gekregen (yes, we can, samen lezen gaat wel moeilijk hoor pa en Fenny…;-)). En Beertje heeft inmiddels een mooi ZITplaatsje gekregen voor one neus. In gedachten zijn velen van jullie dus steeds bij ons!

Vandaag (d.d. 4 juni) proberen we de grens van Egypte over te steken (na eerst die van Israel). Het schijnt een ramp te zijn, met veel irritante checks en toestanden, volgens sommigen de ergste grensovergang (met eigen vervoer) ter wereld. We shall see…

Veel liefs,
Stina & Frank

Frank drijft in de dode zee

Een leuk filmpje van Frank (door Stina gemaakt) die blijft drijven in de Dode Zee.