De woestijn, da's pas fijn

Daar zijn we eindelijk weer eens. Laatste bericht uit Egypte, morgen (21 juni)  gaan we met de ferry naar Soedan.

We hebben weer veel prachtigs gezien, de ene woestijn nog mooier dan de andere en dan als intermezzo’s  heerlijke badplaatsen (vooral Dahab, een hippieplaats, vonden we erg leuk) en natuurlijk Cairo en de piramides! Wadi Rum in Jordanië was misschien toch wel de allermooiste woestijn, de volgende woestijn die we doorkruist hebben was de Sinai, ook magnifiek. Daar ook nog naar het St. Katherina klooster geweest en Mount Sinai ‘beklommen’(toch best heftig, duurde zoveel langer dan we dachten dat we de terugweg deel s in het pikkedonker hebben moeten doen, was niet de bedoeling). Toen 4 dagen Cairo, erg leuke stad vonden wij. Naast alle bekende hoogtepunten ook naar begraafplaatsen geweest waar mensen midden tussen de tombes wonen, heel bijzonder.

Klik op de foto's voor een vergroting (deze openen in een nieuw venster)

Toen naar de volgende woestijn, de Westelijke van Egypte, waar je eerst door de Zwarte Woestijn rijdt en dan door Witte, waar je je net Alice in Wonderland voelt. Een hele surrealistische omgeving.
In de Zwarte Woestijn was er dan toch een keer een ‘Mountain too high’, en kwamen we vast te zitten op een zandheuvel. Van alles geprobeerd (uiteraard geen mens te bekennen) en uiteindelijk ontkwamen we er niet aan om de zandplaten te gebruiken. Toch wel een opluchting als je dan merkt dat Beer eindelijk weer wil bewegen. Vervolgens maar om de zandheuvel heen gereden… Kan natuurlijk ook maar minder leuk. ;-)
Vanaf het moment dat we Cairo verlieten op weg naar de Westerlijke Woestijn werden we voortdurend door de politie in de gaten gehouden, 5 dagen lang. Continue moesten we verklaren waar we naartoe gingen, hoe lang we daar bleven, hoe laat we weer zouden vertrekken.  Steeds waren er politiecontroleposten en die ‘gesprekken’ verliepen steeds (ca. 25 x gevoerd) hetzelfde:
Welcome (ze blijven echt aardig!) Which Natch (= Nationality). Hollandi. Two? Yes, two. Only two? Yes. Where come from? Where go? Sleep in Desert? Dit was een strikvraag die ze steeds stelden, want dat mag namelijk niet. Dus: No. Zij dan weer: Sleep in Desert? Wij: No. Zij: Sleep in Desert?
No, hotel (naam). Zij: Hotel?? In Desert? Heel vermoeiend.
In de meest afgelegen ‘plaats’ in de woestijn vroegen we op een gegeven moment de weg naar een hotel, waarop onmiddellijk de politie werd opgetrommeld en we moesten mee naar het bureau en de manager werd opgeroepen. En toen waren we het zat en zijn we gewoon weg gereden. We vroegen tenslotte alleen de weg. Bij dat hotel kwam de politie meteen weer langs, is daar de hele nacht gebleven. Wij legden het maar uit dat ze op ons aan het passen waren, vonden het wel komisch. In de volgende plaats precies hetzelfde. Toen waren er wel 3 agenten op ons aan het passen de hele nacht. We zijn overal de aller-enige toeristen dus we vallen ook erg op. Uiteindelijk was het al zo dat als we een politiepost naderden dat ze al riepen: Two  Hollandi! Iedereen was van onze komst op de hoogte. Waarom al die bombarie?! We hebben nog steeds geen flauw idee. Maar het was wat hinderlijk en amusant tegelijk.
Overigens heeft Frank het nog steeds niet afgeleerd: we waren nog maar 2 dagen in Egypte of we werden aangehouden. Rijbewijs moeten geven; Mr. Van Doorn? You were driving 107. Ja hoor, boete voor te snel rijden! 20,-- Euro nog wel.  Leek me veel te veel (ze verdienen hier ca. 250 Euro per maand), maar als we niet betaalden, werd het rijbewijs ingenomen en moesten we 200 Euro betalen…Tsja, wat doe je dan?

Sinds afgelopen donderdag zitten we in Aswan, in het goedkoopste hotel dat er is, maar wij vinden het helemaal top: uitzicht op de Nijl (zo geweldig mooi), privé zwembad op het dak (we zijn natuurlijk weer de enige gasten), gratis WIFI die super snel is, koelkastje en erg goed werkende airco op de kamer (zal geen foto’s van de ‘kamer’ nemen, want dan krijgen jullie alsnog medelijden ;-)).

Er is steeds geen toerist te bekennen. Ook geen overlanders. Op zich wel prettig, want we hebben steeds alles voor onszelf (douche en toilet op campings), maar ook wel jammer, je wilt toch eens verhalen uitwisselen. Maar geen zot die in deze temperaturen hier nu gaat reizen natuurlijk. Zelfs op de ferry morgen geen enkele andere toerist. Alleen 570 Soedanezen en Egyptenaren. Op een boot die bestemd is voor maximaal 350 mensen…Dat wordt 24 uur afzien vrees ik. 1e Klas was namelijk ook nog eens uitverkocht, dus we zitten nu in de ‘veewagen’ zonder airco, in een afgesloten ruimte, die om te stikken schijnt. Gelukkig hebben we een Zuid-Afrikaan ontmoet (toch nog 1 andere toerist), die terug komt van een 2 jarige reis (jullie lezen het, wat wij doen is peanuts!) naar Rusland op de motor, en hij heeft wel een 1e klas ticket en bood ons aan dat we af en toe in zijn hutje op adem mogen komen. Frank is nu Beer naar de haven aan het brengen, die wordt op een speciale ponton vervoerd. Erg raar idee, om Beer achter te laten, ons alles nu tenslotte. De ferry vertrekt morgen en wij komen dinsdag aan, Beer pas op woensdag of donderdag. Wat zullen we blij zijn als we Beer weer heelhuids terugzien!

In Soedan schijnt het Internet niet best te zijn, en in Ethiopië herinneren we ons nog al helemaal niet, dus het zal nu misschien wel een tijd duren voor jullie weer van ons lezen op de blogspot.

Lieve mensen, nogmaals dank voor jullie felicitaties aan Frank en alle andere reacties en mailtjes. Vinden we echt erg leuk. Het lukt niet altijd om terug te reageren, maar weet dat we hier vaak zitten te grinniken om jullie mail, reactie of sms of gewoon heel blij zijn van jullie te horen.
Nog even een kleine nabrander van Frank over de chauffeur ervaringen:
Aangezien ik autorijden nu eenmaal leuk vind ben ik op de meeste trajecten de chauffeur. Stina heeft echter in de woestijn bewezen dat zij Beer ook aardig kan temmen, hetgeen goed uitkwam als je zo nu en dan 250km rechte weg door de woestijn moet afleggen!
De eerste 10.000km zit er op. De oliewissel heeft al in Jordanië plaatsgevonden aangezien Beer ook in Nederland al de nodige kms heeft gereden. Samen met de monteur naar de oliewinkel, waarna op straat (!) een opengeknipte plastic jerrycan de oude olie moest opvangen. Nieuwe erin, klaar is Beer. Verder is Beer in topconditie; verbruikt geen druppel olie en heeft ons, zelfs in extreme omstandigheden, nog geen moment in de steek gelaten!
Alle onderdelen en hulpmiddelen nog niet nodig gehad. Hoewel… in Wadi Rum de compressor ingezet om de chauffeur/gids van andere toeristen te helpen met het oppompen van z’n lekke band en op weg naar Aswan een van de weg af geraakte Egyptenaar met het stretchkoord uit de berm getrokken. Onder het motto ‘wie goed doet, die goed ontmoet’ hebben Stina en ik besloten langs de route iedereen te helpen die serieuze hulp nodig heeft. Als wij in de problemen geraken zijn we tenslotte ook blij als iemand ons komt helpen.
Rijden in Arabische landen is een belevenis en ondanks alle gruwelverhalen op internet zijn we ook gewoon door centrum Caïro gereden. Het vraagt alleen een wat andere mentale instelling. Zoals de reisgids zegt: “there is only one rule: there are no rules!’’.
Het principe van voorrang geven dien je volledig te vergeten. Je neemt desnoods op de centimeter je voorrang en de claxon waar je vervolgens op wordt getrakteerd is uiteraard niet voor jou bedoeld!! Zelf doe je er verstandig aan deze ook frequent te gebruiken anders wordt je simpelweg niet serieus genomen. Rechts of links, rotende of geen rotonde, afslag of niet, het maakt gewoon niet uit, je gaat waar je zin in hebt. Knipperlichten, wat is dat? In het pikkedonker gebruik je stadslicht, zodat je naast de claxon ook nog eens stevig met groot licht kunt knipperen. Aan dit laatste gebruik doe we overigens niet mee, wat ons dan vervolgens weer veel protest geknipper oplevert ;-)  Als je van het voorgaande de lol inziet, en ik doe dat echt, geeft het best een kick om door zo’n grote machtig drukke stad te rijden… 
Overigens is me gebleken dat je de claxon soms ook te weinig gebruikt: rijdend op een landelijk rustige b-weg, besluit een bromfiets rechts voor ons op nog geen tien meter afstand zonder om te kijken links af te slaan. Gelukkig kwam er niemand van de andere kant, reden we i.t.t. wat Stina altijd beweert niet te hard (…) en kon ik met een uitwijk manoeuvre nog net een botsing voorkomen. Pffff.
De goede man kwam gelukkig sorry zeggen, want ook dat kan dan nog anders uitpakken.
Hopelijk wordt het varen morgen net zo fijn als het autorijden ;-)

P.S. Anouar Brahem in de woestijn beluisterd Ton & Liesbeth; nogmaals bedankt voor dit genot!

*note* Indien je een reactie wilt geven en je hebt géén profiel tik dan je tekst in het witte vakje hieronder, kies dan bij "Reageer als" (rechts daarvan op driehoekje klikken) voor 'Anoniem' en klik dan op reactie plaatsen, zet wel je naam ook in het witte vakje!