Veel moois en hachelijke ervaringen (11 t/m 17 mei 2010)

Eenmaal aangekomen in Syrië zijn we eerst naar de badplaats Latakia gegaan. Volgens de reisgids een gezellige plaats, volgens ons veel te druk en hectisch en werkelijk niets leuks te ontdekken. Wel zalig geluncht in een erg fraai restaurant en ’s avonds nog op een leuk terras gezeten, bij ons hostel om de hoek (er was geen camping hier). Op dit terras was het erg druk, met ook vrouwen, en iedereen rookte er de waterpijp, heel leuk om te zien. Wij waren de enige niet-rokers en vielen dus om meerdere redenen erg uit de toon, maar je wordt hier niet zo aangestaard zoals in sommige andere landen.

Kruidenier in Souk van Aleppo	Restaurant naast grote Moskee Aleppo

De volgende dag naar Aleppo gereden, een stad die veel te bieden heeft een prachtige citadel, een hele mooie souk (overdekte markt waar werkelijk van alles te koop is en in dit geval erg fraai uitgestald allemaal), en een gezellige wijk, Al-Jdeida, met een leuk plein waar we op vrijdag een paar uur hebben gezeten, gewoon rondkijken. Er is ook een schitterende moskee waar we een tijd de mensen na het gebed van 12.34 uur hebben gade geslagen. Een gezellige bedoeling! Vrouwen zitten in een kransje te kletsen, mannen ook, kinderen spelen op het middenplein, het is echt een sociale ontmoetingsplaats zo’n moskee en het ziet er allemaal erg ontspannen en prettig uit. Ik moest wel een abeyya (lange jas met muts)aan om er binnen te mogen, maar voor de rest vinden ze het alleen maar prachtig dat je de moskee bezoekt.

Terras bij Orient House en Beit Sissi in Aleppo	Stina in grote Moskee Aleppo

Na Aleppo zijn we naar de Dead Cities gereden, verlaten steden, uit de tijd van het Byzantijnse rijk en nu dus al meer dan 15 eeuwen verlaten, waarvan de reden onbekend is. Er is nog veel van te zien, echt bijzonder om er rond te  lopen. Ook erg leuk om er te geraken, want de verkeersborden zijn natuurlijk in het Arabisch en slechts een enkele keer in het Engels, en je moet dus voortdurend de weg vragen, wat iedereen heel  graag doet. Je hebt dus vanzelf veel contact. Maar ja, dan nog eens duidelijk maken waar je naartoe wilt: onze kaart kunnen ze uiteraard niet lezen (Engels en niet in hun schrift) en onze uitspraak niet verstaan! Zo wordt bijv. Apamea als Afamija uitgesproken…Het wordt zo een hele puzzelrit, waardoor we in de kleinste plaatsjes kwamen, erg boeiend, geweldig om allemaal te zien! Soms waan je je 100 jaar terug in de tijd, maar vaak is het  een mengeling van redelijk modern met heel oud.

We hebben vrij gekampeerd bij de Dead Cities en hadden onze eerste hachelijke ervaring. O nee, tweede, die andere vertel ik zo. Het was inmiddels al donker toen we ons eten klaar hadden en toen we onze eerste hap wilden nemen vlogen er  opeens allerlei kakkerlakken om onze oren en in ons eten! Aaaaaaaaaah. Dat was dus even niet meer gezellig buiten eten. Kreeg bijna geen hap meer door mijn keel, dus wel goed voor de lijn.

Binnenplaats grote Moskee Aleppo	Apamea

De eerste hachelijke ervaring hadden we in Aleppo. Een drukke stad en toen we er binnen reden konden we nergens parkeren. Wij dus m aar steeds naar een parkeerplaats zoeken.  Kinderen zagen dat en gingen ons begeleiden. Een paar keer werd er een auto uit gereden en daar konden wij dan gaan staan. Maar daarvoor was onze Beer veel te groot. Toen wenkten ze ons dat we wel een soort van parkeergarage in konden rijden. Dat deden we…Maar al rijdend naar beneden, kwamen we bij de ingang waar onze auto veel te hoog voor was!  En terug konden we ook niet, want daar stonden de tanden inmiddels overeind. Dat was de eerste keer dat ik Frank hoor de vloeken. Inmiddels begon iedereen zich ermee te bemoeien, we mochten daar volgens de mannen helemaal niet in rijden.  Dus we voelden ons erg niet op onze plaats: het mocht niet en het ging niet en er was geen weg  terug. Uiteindelijk was er weer iemand zo aardig de tanden eruit te trekken (het was geen tandarts) en Frank had tape waarmee de andere tanden konden worden afgeplakt. Dus achteruit terug.

En toen we bij de Tourist office gingen vragen waar er een camping was, werd ons meteen aangeboden om bij hun op parkeerplaats te kamperen, dus het parkeer probleem ook op gelost!

Daar nog goede zaken gedaan op het muurtje van de Tourist Office met de manager die heel graag wilde dat ik klanten naar Syrië zou brengen. Hij wilde daarvoor zijn vrije vrijdag zelfs wel op offeren om dit verder te bespreken!  Ik heb nu een goed contact daar, dus dat is ook weer mooi.

Verder hebben we veel schitterende overblijfselen uit de 2e tot 10e eeuw na Chr. Gezien, zoals Apamea, met een indrukwekkende hoofdstraat met aan weerszijden ontelbare pilaren uit de Romeinse tijd en een enorm kasteel uit de tijd van de Kruisvaders, volgens sommigen het mooiste ter wereld, waar je wel uren kan ronddolen (Qala’At Al-Hosn ofwel Krak des Chevaliers).

We zijn ook een nachtje in Hama geweest, gelegen aan de rivier de Oronte, waar nog 17 enorm grote waterraderen, noria’s genoemd, te zien zijn, uit de 13e eeuw. Heel bijzonder om te zien!

Franks tijdens lunch	De Bijenkorf huizen

Gisteren hadden we nog een hele leuke ervaring toen we Bijenkorfhuizen wilden zien. We werden meteen bij de familie uitgenodigd voor thee en vervolgens werd er een eenvoudige maaltijd, bestaande uit schaaltjes komkommer, tomaat, soort tzatziki, aardappels (we voelden ons meteen thuis, ha, ha) en ei, voor ons neer gezet en gingen we met ons alleen daarvan smullen. Verstaan konden we elkaar niet, maar we hadden toch veel plezier samen. Bij het eten waren alleen de mannen en de vrouwen keken toe (behalve deze vrouw, die tastte toe. ;-)).  Zodra we klaar waren, werd het eten naar een andere kamer gebracht en spoedden alle vrouwen en kinderen zich daar naartoe en bleven wij alleen met de mannen over in de kamer.

Zo hebben we bijna iedere dag wel een leuke ervaring waar we helemaal blij van worden. Zoals een taxichauffeur die ons gratis naar een restaurant brengt (wel een uitzondering moet ik eerlijk zeggen, want net als in alle andere landen zijn taxichauffeurs altijd weer degenen die je enigszins oplichten).Ook erg leuk: bijna iedere avond hebben we wel gezelschap van een of meerdere katten.  We denken dan natuurlijk  meteen aan onze Tommie en Kumari die het volgens de update die onze lieve oppasmoeder, Jacqueline, ons regelmatig geeft, erg goed maken. Alles wat ze over hun vertelt is volledig herkenbaar, dus dat is een goed teken. Kumari ligt precies zo bij haar als bij mij en Tommie is net zo ondeugend en ze hebben ook bij haar ’s morgens hun gekke 10 minuten. Net als bij Wal – onze kersverse Abraham en Lied, onze schatten van vrienden bij wie ze ook vaak hebben gelogeerd.

Beer bij Qasr in Wardan	De vier 'Noria's' in Hamah

Beerke doet het prima en chauffeur Frank rijdt net zo soepel door de hectische steden alsof hij dagelijks rijdt in dit soort chaotisch verkeer waarin maar 1 regel geldt: er zijn geen regels. Frank vindt het allemaal prachtig, ik vind het maar eng al die van links en rechts langs schietende auto’s die nergens naar kijken en waarvan alle chauffeurs altijd voorrang nemen, nooit geven. 1x ging het een pietsie mis en reed Frank heel zachtjes een auto aan, maar de chauffeur deed daar heel nonchalant over en wilde het geld dat we als vergoeding aanboden niet aannemen.

Lieve mensen, we sturen wat zon en warmte (zeker ook in figuurlijke zin!) naar jullie toe, want daar hebben we hier meer dan genoeg van en jullie te weinig hebben we van alle kanten begrepen.
En dat vinden we best sneu voor jullie.

We begrijpen dat Nederland in de ban is van het tragische vliegtuigongeluk. Al het nieuws gaat voor de rest aan ons voorbij, maar gelukkig houdt Rian ons van het belangrijkste nieuws super goed op de hoogte en de rest interesseert ons eigenlijk niet. We leven bij de dag en zijn vooral geïnteresseerd in onze directe omgeving en dat bevalt erg goed. Die omgeving leert ons genoeg, iedere dag weer en werpt ook steeds nieuwe vraagstukken op. Zoals, is het nu erg of niet om gesluierd te (moeten??) lopen. Hoe meer ik ernaar kijk, hoe meer ik me toch kan inleven dat vrouwen dit doen om alleen hun schoonheid aan hun eigen man te tonen. Ze  lopen – soms met volledige gezichtbedekking! - op een bepaalde manier zo trots en relaxed hand in hand met hun man dat het er werkelijk heel prettig uitziet en in zekere zin dat ze daarmee boven ons - vrouwen in een toch te korte rok en met onbedekt haar – staan. Overigens, hoe onzedelijk ik er in hun ogen ook bij zit, van veel vrouwen, ongeacht de mate van sluiering, krijg ik een lieve glimlach. Vind ik merkwaardig, je zou een afkeurende blik verwachten, maar die krijg ik van niemand.